De hele tijd ben je jong, tot je het ineens niet meer bent. Wat betekent het om van middelbare leeftijd te zijn? En waarom lijkt ‘de midlifecrisis’ het enige mogelijke scenario?

Wie kinderen wast, voor een naaste zorgt die slecht ter been is, of gratis het huis schoonmaakt, is óók aan het werk. Daar moeten we het over hebben, wanneer we het over deeltijdwerk hebben.

Deeltijdkampioen? We werken gewoon de hele week

We hebben allemaal zorg nodig. Maar omdat de beste zorg onzichtbaar is, denken we soms dat we onafhankelijker zijn dan eigenlijk het geval is. Goede zorg – van een ouder, mantelzorger of professional – maakt ons niet afhankelijk, maar juist zelfstandig.

Er dreigt een zorginfarct dat we niet goed overzien. Zorg is namelijk zo alomtegenwoordig dat die onzichtbaar wordt. ‘Wat je niet goed ziet, kun je niet goed verzorgen. En waar je niet goed voor zorgt, gaat kapot.’

Nog even en een zware zorgcrisis klopt aan de deur. Waarom zorgen we toch zo slecht voor de zorg?

Wie niet gezien wordt, wordt niet begrepen en niet gewaardeerd. En andersom: wat we niet begrijpen en waarderen, dat zien we ook niet. Hoe onzichtbaarheid de wereld vormt – als grote ongelijkmaker, maar ook, soms, als privilege.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Hoe de onzichtbaarheid van de vrouw de wereld vormt

Voor de reeks De zorgzamen loop ik elke twee weken mee met iemand die zorgt, om er zo achter te komen wat zorg is, wat er mooi en moeilijk aan is, en wat het de moeite waard maakt

Wie deze lockdown thuisonderwijs en zorg moet leveren heeft algauw het gevoel niet aan werken toe te komen. Maar zorgen voor je gezin is geen afleiding; het is óók werk.

Waarom zorgen voor je gezin óók werken is (en niet iets wat je van je werk houdt)

Al eeuwen is de eenhoorn hét symbool voor zeldzaamheid: voor iets unieks, eens-in-je-leven, een klavertje vier. Toch worden we er nu door omringd – in kinderkamers en cappuccino’s, in Silicon Valley en op datingapps. De eenhoorn is een allemansvriend geworden, een massaproduct – en daarmee hét icoon van deze tijd.

Overal eenhoorns! Hoe het symbool van zeldzaamheid een massaproduct werd

Sinds het uitbreken van de pandemie gaat het ineens veel over onze handen. Wel wassen, niet geven. Klappen voor de zorg. Maar onze handen zijn meer dan instrumenten: ze helpen ons om beter te denken én somberheid te bestrijden.

Onze handen helpen ons beter denken en voelen. Maar dan moeten ze wel uit de mouwen

Een groot deel van het dagelijks leven bestaat uit wachten, en geduld is een schone zaak. Tegelijkertijd is moeten wachten een van de vervelendste toestanden die er zijn. Waarom eigenlijk? En kan het ook anders?

Alles gaat sneller en toch wachten we nog evenveel

Boeken, tijdschriften en websites staan vol met handzame opvoedtips. Maar het idee dat ouders met de juiste methodes betere of succesvollere mensen kunnen maken van hun kinderen is een misvatting, zegt de befaamde ontwikkelingspsycholoog en filosoof Alison Gopnik.

Maak kennis met de opvoedexpert die opvoeden een gevaarlijk idee vindt

Sinds maart is ons land onderverdeeld. De kwetsbare ouderen worden beschermd. De vitalen zijn onmisbaar. En de rest van ons doet voor hen allen voorzichtig. Tijd om te erkennen dat we júist ouderen nodig hebben voor het grootbrengen van kinderen – en dat ze ons dus sterk maken!(Dit artikel is ook te beluisteren).

De angst is groot dat we vereenzamen, nu de maatregelen tegen het coronavirus ons terugwerpen op onszelf. Maar die angst is óók een uitvloeisel van de toegenomen aandacht voor eenzaamheid. Waar komt die aandacht vandaan?

Essay voor het geestennummer van De Gids, over de Amerikaanse fotografen William H. Mumler, die roem vergaarde met het portretteren van geesten, en Oscar Mason, die in een roemruchte rechtszaak als getuige werd opgeroepen om Mumler te ontmaskeren.

Zorg is wat mensen mensen maakt. Maar stress maakt ons minder empathisch en haalt de zorg uit zorg. Dat is de zorgcrisis van deze tijd.

Waarom de zorg geweldig is en niet te doen

Weerbaarheidstrainingen voor kleuters, zzp’ers die mediteren om hun mentale veerkracht te versterken en ‘Chief Resilience Officers’ die steden voorbereiden op ‘onverwachte veranderingen’: waar de wereld gevaarlijk is en de toekomst onzeker, daar is ‘resilience’ het sleutelwoord.

Het antwoord op stress, klimaatverandering en alles ertussenin: weerbaarheid en veerkracht

Vernieuwing is het mantra van deze tijd. Het tegenovergestelde daarvan, herhaling, geldt als stilstand. Maar juist door dingen twee, drie of misschien wel dertig keer te doen, ontstaat ruimte voor reflectie en vernieuwing. En daarin schuilt een onverwachte vreugde. Liever luisteren? Ik heb dit verhaal ook ingesproken.

De kracht van herhaling, herhaling, herhaling

Ouders besteden zo’n dertig tot veertig uur per week aan de zorg voor hun kleine kinderen. Dat is veel tijd, maar minstens zo ingrijpend is wat kinderen doen met de manier waarop hun ouders de tijd beleven.

Met kleine kinderen duurt een dag eindeloos, maar een jaar vliegt voorbij

De meeste mensen die kinderen krijgen, krijgen er twee of meer. Leuk, want dan kunnen ze samen spelen. Tegelijkertijd vertellen we elkaar al zeker een eeuw horrorverhalen over rivaliteit tussen broers en zussen. Als je kind een broer of zusje krijgt,wat krijgt ze dan eigenlijk?

Toen waren er ineens twee (en dit doet een broertje of zusje met nummer één)

Opladen, bijtanken en energie opdoen, we zijn er maar druk mee. De meest surreële variant is misschien wel van Ikea, die een slapende baby toefluistert: ‘Laad, kindje, laad.’ De wetenschap leert dat zulke metaforen doorwerken in ons denken, onze beleving, en onze emoties.

Vol ideeën over gelijkwaardigheid en emancipatie begin ik aan de opvoeding. Dan transformeert mijn dochter alsnog tot een ontplofte suikerspin. Wat de ‘prinsessenfase’ vertelt over kinderen – en over hun ouders.

Help, mijn dochter draagt prinsessenjurken

Klagen heeft een slechte reputatie. Maar het kan opluchten en verbroederen en vormt het startpunt van protest. Waarom klagen vaak niet het probleem, maar het begin van de oplossing is.

Innovatie staat voor radicale verandering, vernieuwing, groei en vooruitgang. Niet zo gek dat het zo populair is onder onderzoekers, subsidieverstrekkers en managers. Minder sexy: een ode aan het onderhoud. Toch is het tijd om dat de eer te geven die het verdient.

Hé innovators, gamechangers en disrupters, vergeten jullie het onderhoud niet?

Weinig wezens zijn zo hulpeloos en afhankelijk als baby’s. Sta er te lang bij stil, en de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt is overweldigend. Maar zonder die afhankelijke babytijd was de mens nooit geworden wie hij nu is.

Een kind opvoeden kost 13 miljoen calorieën. Zo heeft de mens leren samenwerken én samenleven

Van vakanties om ‘bij te tanken’ tot wandelingen ‘waar we energie van krijgen’ en ‘Chief Energy Officers’ als de leidinggevenden van de toekomst: ‘energie’ is de heilige graal van deze eeuw. Maar waar laden we ons eigenlijk voor op?

Hoe de mens een batterij werd (en de economie ons tot opladen dwingt)

De Duitse bosbeheerder Peter Wohlleben is ervan overtuigd dat we de komende tijd radicaal anders tegen bomen gaan aankijken. Zijn boek Het verborgen leven van bomenwerd een hit in Duitsland en wordt nu in 26 landen vertaald. Staan zijn boodschap en het succes ervan symbool voor een kentering in ons mens- en wereldbeeld?

Van Oscargenomineerden tot de marathon-manie en de afrekening met de zesjescultuur: onze tijd heeft ambitie en toewijding hoog in het vaandel staan. Dat is aanstekelijk, maar ook doodvermoeiend – we vieren rennen om het rennen, en komen intussen nergens echt terecht.

In onze prestatiemaatschappij is iedereen een marathonloper (maar waar rennen we heen?)

We leven in een samenleving waarin creativiteit alom wordt gepropageerd als goed en waarin tegelijkertijd wordt bezuinigd op experimentele kunst en fundamentele wetenschap. Dat komt door onze steeds beperktere definitie van wat ‘creatief zijn’ betekent. Een essay over dit sleutelwoord van onze tijd.

Hoe creativiteit een talent van iedereen en een oplossing voor alles werd

Van de wrakstukken van MH17 tot onthoofdingsvideo’s van IS: 2014 was een jaar vol gruwelijke beelden. Susan Sontag, die precies tien jaar geleden overleed, is bepalend geweest voor de manier waarop wij over dat soort beelden nadenken. Maar wat hebben we eigenlijk nog aan haar ideeën?

Dit is de vrouw die onze kijk op gruwelijke foto’s voorgoed veranderde

We maken foto’s om de vergankelijkheid stop te zetten, maar juist daardoor brengen we die vergankelijkheid onomstotelijk in beeld. Fotografie is een wreed medium.